Met zonder demping

Nu langzaamaan de techniek van het chi-runnen mij wat beter afgaat, vond ik dat het tijd wordt om ook naar schoenen toe te werken die meer geschikt zijn voor het landen op de middenvoet en die minder belast zijn met toeters en bellen.Afgelopen winter heb ik mijn voeten (lees: enkels en achillespezen) hier al een beetje op voorbereid door in huis doorgaans op blote voeten te lopen en door alle hakken te verbannen.

Minder verschil tussen hiel en voorvoet? Yes, please.

Misschien ook iets minder demping? Als dat zou kunnen.

De eerste stap heb ik vorig jaar gemaakt door van mijn Asics Nimbus Gel over te stappen naar de Brooks. Hoewel ik volgens de analyse suppineer, loop ik sindsdien naar volle tevredenheid op neutrale schoenen. Met deze schoen ben ik ook gaandeweg overgegaan van hiellanding op de middenvoet landing. Aan verbetering van mijn techniek werk ik door de trainingen met Marion Meesters in Santpoort. Heerlijk, op een zachte ondergrond in de prachtige duinen. De instructies sla ik in mijn geheugen op en thuis schrijf ik ze snel in een boekje om af en toe weer even tevoorschijn te halen.

Hoewel ik de VVF niet erg charmant vind, meer de lievelingsschoen van Yenti de verschrikkelijke sneeuwman, kan ik mij wel voorstellen dat ze heerlijk lopen en uiteindelijk gaat het daar toch om. Maar van mijn Brooks naar de VVF’s lijkt mij toch een beetje te heftig zodat ik sinds kort de gelukkige eigenares ben van Saucony Kinvara. Gelukkig geen barbie rose in de schoen maar zwart met een turquoise zool.

De schoen is goed buigzaam, heel licht en er is weinig verschil tussen de hiel en de voorvoet. Gelukkig is er deze keer ook geen barbie roze in de schoen verwerkt. Bij het passen in de winkel zat ie meteen heerlijk en de eerste twee rondjes waren een feestje. Nu niet te hard van stapel lopen want ik had mij voorgenomen om een jaar zonder blessures door te komen.

Dankzij een geweldig aanbod, waar ik echt geen nee tegen wilde zeggen, komt het kleine zusje er binnenkort ook aan: de Saucony Hittari. Deze ziet er meer uit als een pantoffel en ik ben erg benieuwd hoe de schoen aanvoelt. Hoe het is om er mee te lopen, zal ik op korte termijn niet weten. Dit is duidelijk een schoen waar ik met beleid op over moet stappen; zeg maar een langdurig project. Ach, als een mens maar lekker bezig is.

Voorlopig kan ik weer vooruit en ga ik een seizoen tegemoet van lekker trainen en vooral genieten.

Update: de Kinvara’s bevallen prima en ik ben in korte tijd zover dat ik één training per week op de schoenen loop. De Hittari’s zijn gearriveerd, zitten geweldig maar omdat ik nu al met mijn tenen tegen de voorkant kom, worden ze een volledige maat groter besteld dan de Kinvara’s. Zo zie je maar, hetzelfde merk en opeenvolgend in een serie maar toch een flink verschil in maat.

Verloren

Hij zit er een beetje verloren bij. Iets te jong uit het nest geknikkerd en nog niet vaardig genoeg om terug te vliegen naar de veilige dakgoot waar de rest van het kroost naar hem lijkt te roepen.

Hij hipt een beetje door de tuin heen en weer en wordt enthousiast als Ma-lief dichtbij komt. Nee, eten geven doet ze niet. Dat doen onze merelmoeders overigens wel heel trouw. Het lijkt meer alsof ze hem aanmoedigt om het erop te wagen en om mee te vliegen. Hij probeert het wel maar lijkt nog niet sterk genoeg.

Wij barricaderen de tuin zo goed mogelijk tegen buurtkatten. Een bakje water tegen de dorst, waar hij dankbaar gebruik van maakt. Verder laten we hem met rust en hopen dat hij het redt.

Een taart met een barstje

Hij is niet bepaald moeders mooiste; ik weet het. Maar dat wordt dubbel en dwars goedgemaakt door de smaak en door de structuur van de taart wat ze tegenwoordig zo deftig het ‘mondgevoel’ noemen.

Nou, met dat mondgevoel zit het bij deze taart wel goed; ook met een heleboel monden vol. Hij heeft hier in huis niet lang gestaan en wordt beslist binnenkort weer gemaakt. En wat die barstjes betreft; die horen er gewoon in.

Gecraquelleerde perentaart

250 gr. bloem (plus 3 eetlepels extra die je even apart houdt)

310 gr. fijne kristalsuiker (plus 2 eetlepels extra die je ook nog even apart houdt?

1/8 theel. zout

50 gr. ongezouten roomboter; in kleine stukjes

185 ml melk

2 grote eieren

1 theel. amandelextract

geraspte schil van een citroen

1 eetl. bakpoeder

3 geschilde peren in stukjes gesneden

1 groot eiwit

Gebruik een springvorm van ongeveer 23 cm. Doorsnee

Verhit de oven tot 190 graden Celsius en vet de springvorm in. Een stuk bakpapier op de bodem leggen voordat je de ring sluit, voorkomt dat de cake later vast gaat plakken.

Verkruimel de bloem, kristalsuiker, zout en de boter tot je fijne kruimels hebt. Neem hier ongeveer 1 kop vanaf en vorm hiervan de bodem en de randen van de taart door de kruimels stevig aan te drukken in de springvorm.

Klop de melk, eieren, amandel extract, citroenschil, bakpoeder en de apart gehouden 3 eetlepels bloem. Voeg de overgebleven kruimels hieraan toe en roer even tot alles vermengd is maar meng het niet te fijn. Er moeten nog wat klontjes in zitten. Vouw de stukken peer hierin en stort het geheel in de springvorm.

Klop het eiwit tot het schuimig wordt en voeg de twee eetlepels suiker toe. Klop net zolang tot je pieken van het eiwit kunt vormen. Schep het voorzichtig in het midden van de taart en verspreid het daarvandaan voorzichtig als een dunne laag die het hele taartoppervlak bedekt.

Bak de taart ongeveer 65 minuten iets onder het midden van de oven. Laat het daarna 30 minuten afkoelen op een rek voordat de rand van de springvorm wordt verwijderd.

Het recept komt uit het tijdschrift: ‘Where women cook’ en is van Mary Jane Butters.