Met zonder demping

Nu langzaamaan de techniek van het chi-runnen mij wat beter afgaat, vond ik dat het tijd wordt om ook naar schoenen toe te werken die meer geschikt zijn voor het landen op de middenvoet en die minder belast zijn met toeters en bellen.Afgelopen winter heb ik mijn voeten (lees: enkels en achillespezen) hier al een beetje op voorbereid door in huis doorgaans op blote voeten te lopen en door alle hakken te verbannen.

Minder verschil tussen hiel en voorvoet? Yes, please.

Misschien ook iets minder demping? Als dat zou kunnen.

De eerste stap heb ik vorig jaar gemaakt door van mijn Asics Nimbus Gel over te stappen naar de Brooks. Hoewel ik volgens de analyse suppineer, loop ik sindsdien naar volle tevredenheid op neutrale schoenen. Met deze schoen ben ik ook gaandeweg overgegaan van hiellanding op de middenvoet landing. Aan verbetering van mijn techniek werk ik door de trainingen met Marion Meesters in Santpoort. Heerlijk, op een zachte ondergrond in de prachtige duinen. De instructies sla ik in mijn geheugen op en thuis schrijf ik ze snel in een boekje om af en toe weer even tevoorschijn te halen.

Hoewel ik de VVF niet erg charmant vind, meer de lievelingsschoen van Yenti de verschrikkelijke sneeuwman, kan ik mij wel voorstellen dat ze heerlijk lopen en uiteindelijk gaat het daar toch om. Maar van mijn Brooks naar de VVF’s lijkt mij toch een beetje te heftig zodat ik sinds kort de gelukkige eigenares ben van Saucony Kinvara. Gelukkig geen barbie rose in de schoen maar zwart met een turquoise zool.

De schoen is goed buigzaam, heel licht en er is weinig verschil tussen de hiel en de voorvoet. Gelukkig is er deze keer ook geen barbie roze in de schoen verwerkt. Bij het passen in de winkel zat ie meteen heerlijk en de eerste twee rondjes waren een feestje. Nu niet te hard van stapel lopen want ik had mij voorgenomen om een jaar zonder blessures door te komen.

Dankzij een geweldig aanbod, waar ik echt geen nee tegen wilde zeggen, komt het kleine zusje er binnenkort ook aan: de Saucony Hittari. Deze ziet er meer uit als een pantoffel en ik ben erg benieuwd hoe de schoen aanvoelt. Hoe het is om er mee te lopen, zal ik op korte termijn niet weten. Dit is duidelijk een schoen waar ik met beleid op over moet stappen; zeg maar een langdurig project. Ach, als een mens maar lekker bezig is.

Voorlopig kan ik weer vooruit en ga ik een seizoen tegemoet van lekker trainen en vooral genieten.

Update: de Kinvara’s bevallen prima en ik ben in korte tijd zover dat ik één training per week op de schoenen loop. De Hittari’s zijn gearriveerd, zitten geweldig maar omdat ik nu al met mijn tenen tegen de voorkant kom, worden ze een volledige maat groter besteld dan de Kinvara’s. Zo zie je maar, hetzelfde merk en opeenvolgend in een serie maar toch een flink verschil in maat.

Verloren

Hij zit er een beetje verloren bij. Iets te jong uit het nest geknikkerd en nog niet vaardig genoeg om terug te vliegen naar de veilige dakgoot waar de rest van het kroost naar hem lijkt te roepen.

Hij hipt een beetje door de tuin heen en weer en wordt enthousiast als Ma-lief dichtbij komt. Nee, eten geven doet ze niet. Dat doen onze merelmoeders overigens wel heel trouw. Het lijkt meer alsof ze hem aanmoedigt om het erop te wagen en om mee te vliegen. Hij probeert het wel maar lijkt nog niet sterk genoeg.

Wij barricaderen de tuin zo goed mogelijk tegen buurtkatten. Een bakje water tegen de dorst, waar hij dankbaar gebruik van maakt. Verder laten we hem met rust en hopen dat hij het redt.

Een taart met een barstje

Hij is niet bepaald moeders mooiste; ik weet het. Maar dat wordt dubbel en dwars goedgemaakt door de smaak en door de structuur van de taart wat ze tegenwoordig zo deftig het ‘mondgevoel’ noemen.

Nou, met dat mondgevoel zit het bij deze taart wel goed; ook met een heleboel monden vol. Hij heeft hier in huis niet lang gestaan en wordt beslist binnenkort weer gemaakt. En wat die barstjes betreft; die horen er gewoon in.

Gecraquelleerde perentaart

250 gr. bloem (plus 3 eetlepels extra die je even apart houdt)

310 gr. fijne kristalsuiker (plus 2 eetlepels extra die je ook nog even apart houdt?

1/8 theel. zout

50 gr. ongezouten roomboter; in kleine stukjes

185 ml melk

2 grote eieren

1 theel. amandelextract

geraspte schil van een citroen

1 eetl. bakpoeder

3 geschilde peren in stukjes gesneden

1 groot eiwit

Gebruik een springvorm van ongeveer 23 cm. Doorsnee

Verhit de oven tot 190 graden Celsius en vet de springvorm in. Een stuk bakpapier op de bodem leggen voordat je de ring sluit, voorkomt dat de cake later vast gaat plakken.

Verkruimel de bloem, kristalsuiker, zout en de boter tot je fijne kruimels hebt. Neem hier ongeveer 1 kop vanaf en vorm hiervan de bodem en de randen van de taart door de kruimels stevig aan te drukken in de springvorm.

Klop de melk, eieren, amandel extract, citroenschil, bakpoeder en de apart gehouden 3 eetlepels bloem. Voeg de overgebleven kruimels hieraan toe en roer even tot alles vermengd is maar meng het niet te fijn. Er moeten nog wat klontjes in zitten. Vouw de stukken peer hierin en stort het geheel in de springvorm.

Klop het eiwit tot het schuimig wordt en voeg de twee eetlepels suiker toe. Klop net zolang tot je pieken van het eiwit kunt vormen. Schep het voorzichtig in het midden van de taart en verspreid het daarvandaan voorzichtig als een dunne laag die het hele taartoppervlak bedekt.

Bak de taart ongeveer 65 minuten iets onder het midden van de oven. Laat het daarna 30 minuten afkoelen op een rek voordat de rand van de springvorm wordt verwijderd.

Het recept komt uit het tijdschrift: ‘Where women cook’ en is van Mary Jane Butters.

Zo maar een training

Het is zondagochtend en het is nog stil buiten. Het heeft eindelijk een nacht geregend en hoewel het bewolkt is, begint de zon voorzichtig door te breken. Er hangt nog een beetje damp boven de velden. Het ruikt schoon buiten en alles ziet er fris uit. Het fluitekruid is uitgebloeid maar de zware zoet lucht hangt nog een beetje langs de vaart.

Het is heerlijk om nu te lopen. Om de ochtendstilte niet te verbreken ligt de metronoom nog thuis op de tafel. In mijn hoofd probeer ik het ritme van 180 per minuut vast te houden. Vandaag had ik aandacht aan mij techniek willen besteden; voorover leunen, de hals niet te ver naar voren, niet afzetten met de voeten en vooral genieten. Dat laatste lukt nog het beste.

Als ik langs de plas loop, hoor ik de koekoek en ik word verrast door een kikkerkoor. Geweldig, er zitten een paar mooie diepe bassen tussen. Het is een ontspannend rondje waar ik tot en met de laatste minuut van geniet. Hier doe ik het nu voor. Een ontbijt met zelf gebakken Italiaans granenbrood maakt het helemaal af.

Eindelijk

Na een tijdje rust vanwege een steeds terugkerende blessure kan ik nu gelukkig weer volop trainen. Gelukkig maar, want om opeens te moeten stoppen met het hardlopen vind ik al moeilijk genoeg en om dat ook mijn eetpatroon drastisch aan te passen vind ik wel erg heftig.

Maar natuurlijk wil ik niet van 'blessure naar blessure lopen' en ik heb een plannetje waarmee ik nu hoop blessurevrij te blijven. Aan de ene kant werk ik aan verbetering van mijn techniek van chi-runnen terwijl ik aan de andere kant regelmatig een bezoekje blijf afleggen bij de chiropractor.

Na alle sneeuw van de afgelopen winter is het nu ook wel weer lekker om in de polder tussen het fluitekruid en de lammetjes te lopen. De laatste keer huppelde één van de lammetjes speels een paar stappen met mij mee. Door zulke momenten weet ik weer waarom ik iedere keer opnieuw begin na een blessure.

Smoesjes..............

Natuurlijk zou ik kunnen aanvoeren dat ik erg druk ben geweest met de verbouwing van onze keuken, met het herstel van de zoveelste blessure of met de cursus Zweeds. De diepvries die bij vorst in de berging ging ontdooien gaf ook de nodige perikelen maar eigenlijk zijn dat allemaal smoesjes. Soms moet het maar gewoon gezegd worden; IK HAD EVEN GEEN ZIN!!!

Pfff, het hoge woord is eruit. Het zat er gewoon even niet in. Brood bakken en experimenteren in de keuken gingen gewoon door maar op de een of andere manier had ik niet het gevoel iets zinvols naar buiten te kunnen brengen. Noem het maar een blogblock.



Nu de keuken praktisch klaar is en de nieuwe oven geen verrassingen meer voor mij heeft, heb ik het laatste beetje inspiratie dat ik nodig had opgedaan tijdens een hele leuke workshop 'pasta maken' bij Nicoletta van la Cucina del Sole. Deze gnocci zijn helemaal gemaakt volgens het filmpje en waren vooral heerlijk met zelfgemaakte tomatensaus. Eigenlijk verwachtte ik dat het zwaar eten was maar dit bleek niet zo te zijn. Met het prachtige weer wat wij nu hebben kan ik helemaal niet meer wachten om lekker aan de slag te gaan met Italiaanse recepten.